Rada Europy
Rada Europy jest organizacją międzynarodową o charakterze regionalnym, utworzoną na podstawie Statutu, przyjętego w Londynie 5 maja 1949 r. Jej członkami jest 47 państw europejskich. Poza strukturami Rady Europy pozostają Białoruś, Kosowo oraz Stolica Apostolska (która posiada status obserwatora).
Podstawowym celem Rady Europy jest osiąganie większej jedności pomiędzy jej członkami, aby chronić i realizować ideały i zasady stanowiące ich wspólne dziedzictwo oraz ułatwić postęp ekonomiczny i społeczny.
Warunkiem członkostwa w Radzie Europy jest uznawanie zasady praworządności, reguł demokracji oraz poszanowanie praw człowieka i podstawowych wolności, co w praktyce wymaga przeprowadzenia wolnych wyborów do parlamentu.
Organami Rady Europy są:
1. Komitet Ministrów,
2. Zgromadzenie Parlamentarne,
3. Kongres Władz Lokalnych i Regionalnych.
Za obsługę administracyjną Rady Europy odpowiada Sekretariat, na czele którego stoi Sekretarz Generalny.
Komitet Ministrów jest organem decyzyjnym Rady Europy. Przedstawicielami państw członkowskich w Komitecie Ministrów są ministrowie spraw zagranicznych, jednakże w praktyce państwa reprezentowane są przez ambasadorów. Komitet Ministrów rozważa, w związku z zaleceniem Zgromadzenia Parlamentarnego lub z własnej inicjatywy, środki właściwe dla realizacji celu Rady Europy, włączając w to zawieranie konwencji i umów oraz przyjmowanie przez rządy wspólnej polityki odnośnie do poszczególnych spraw. Na mocy Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, Komitet Ministrów sprawuje nadzór nad wykonywaniem wyroków Europejskiego Trybunału Praw Człowieka oraz posiada wyłączne prawo wnioskowania o wydanie przez Trybunał opinii doradczych. Decyzje Komitetu Ministrów mogą przybierać formę niewiążących zaleceń kierowanych do rządów państw członkowskich.
W skład Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy wchodzą przedstawiciele parlamentów państw członkowskich. Zgromadzenie może omawiać i formułować zalecenia w sprawach z zakresu celów i działań Rady Europy. Ponadto omawia i może formułować zalecenia dotyczące każdej sprawy przekazanej mu do przez Komitet Ministrów. Wybiera ono Sekretarza Generalnego Rady Europy, Komisarza Praw Człowieka Rady Europy, a także sędziów Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.
Szczególną wagę Rada Europy przywiązuje do ochrony praw człowieka. Istotną rolę pełnią w tym zakresie:
1. Komisarz Praw Człowieka Rady Europy,
2. Komitet Sterujący do Spraw Praw Człowieka (CDDH),
3. Europejski Komitet do Spraw Zapobiegania Torturom oraz Nieludzkiemu lub Poniżającemu Traktowaniu albo Karaniu (CPT),
4. Europejska Komisja Przeciwko Rasizmowi i Nietolerancji (ECRI).
Urząd Komisarza Praw Człowieka Rady Europy został utworzony w 1999 r. na podstawie rezolucji Komitetu Ministrów. Do zadań Komisarza należy m.in. promowanie edukacji i świadomości o prawach człowieka w państwach członkowskich, ułatwianie działalności krajowym rzecznikom praw obywatelskich lub instytucjom o podobnym charakterze, udzielanie porad i informacji na temat przestrzegania praw człowieka oraz zapobiegania ich naruszeniom. Zadania te wykonywane są poprzez wykorzystanie różnych mechanizmów, w tym kierowanie zaleceń ogólnych do państw członkowskich oraz składanie w nich wizyt. Polska gościła Komisarza Praw Człowieka Rady Europy dwukrotnie – w latach 2002 i 2006.
Komitet Sterujący do Spraw Praw Człowieka (CDDH) został powołany przez Komitet Ministrów Rady Europy. Komitet ten nadzoruje i koordynuje prace międzyrządowe w Radzie Europy z zakresu z zakresu praw człowieka, w tym równości płci i bioetyki. Pełni także rolę doradczą. Do jego zadań należy m.in. działanie na rzecz poprawy efektywności mechanizmów kontroli przestrzegania Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, prowadzenie działań obliczonych na ustanawianie standardów w prawach człowieka, dokonywanie prawnej analizy kwestii związanych z prawami człowieka i przyczynianie się w ten sposób do rozwijania polityk tematycznych Rady Europy. Komitetowi Sterującemu do Spraw Praw Człowieka podlegają: Komitet ekspertów do spraw reformy Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (DH-GDR), Komitet bioetyczny (DH-BIO) oraz Komisja do spraw równości płci (GEC).
Europejski Komitet do Spraw Zapobiegania Torturom oraz Nieludzkiemu lub Poniżającemu Traktowaniu albo Karaniu (CPT) został utworzony na mocy art. 1 Europejskiej konwencji o zapobieganiu torturom oraz nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu albo karaniu z 1987 r. Choć Komitet nie jest organem sądowniczym, uzupełnia on de facto działalność sądową Europejskiego Trybunału Praw Człowieka poprzez zapewnienie pozasądowego mechanizmu zapobiegawczego w celu ochrony osób pozbawionych wolności przed torturami oraz innymi formami złego lub poniżającego traktowania. Komitet złożony jest z przedstawicieli państw członkowskich Rady Europy, reprezentujących różne środowiska eksperckie, w tym prawników, policjantów oraz lekarzy. Organizuje wizytacje miejsc, w których przebywają osoby pozbawione wolności, m.in. aresztów śledczych, zakładów karnych, posterunków policji, młodzieżowych ośrodków wychowawczych, szpitali psychiatrycznych i aresztów w celu wydalenia. Po każdej wizycie Komitet przygotowuje szczegółowy raport dotyczący danego państwa, zawierający m.in. zalecenia i uwagi w zakresie przestrzegania praw człowieka w wizytowanych jednostkach. Raport jest publikowany wraz z odpowiedzią Państwa na stronie internetowej CPT.
Europejska Komisja Przeciwko Rasizmowi i Nietolerancji (ECRI) jest organem Rady Europy właściwym w zakresie praw człowieka, odpowiedzialnym za monitorowanie problemów rasizmu i nietolerancji z powodu pochodzenia etnicznego, obywatelstwa, koloru skóry, religii oraz języka, jak również ksenofobii, rasizmu i nietolerancji. Każde państwo członkowskie ma prawo powołania jednego członka Komisji. Może nim zostać wyłącznie ekspert dający rękojmię pełnienia funkcji w sposób niezależny i bezstronny. Komisja została utworzona na mocy Deklaracji i Planu Działalności, przyjętych 9 października 1993 r. podczas szczytu głów państw i szefów rządów Rady Europy w Wiedniu. Podstawy działania Komisji zostały określone w statucie, nadanym jej przez Komitet Ministrów Rady Europy 13 czerwca 2002 r. Komisja m. in. dokonuje przeglądu i oceny efektywności ustawodawstwa, polityk i innych środków przyjmowanych w państwach członkowskich w kontekście zwalczania rasizmu, ksenofobii, antysemityzmu i nietolerancji, proponuje działania na szczeblu lokalnym, krajowym i europejskim oraz formułuje zalecenia wobec państw członkowskich.
W Radzie Europy opracowano szereg umów międzynarodowych, z których znaczna część dotyczy praw człowieka. Do najważniejszych spośród nich zaliczyć należy:
1. Konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności z protokołami dodatkowymi (1950 r.),
2. Europejską konwencję o zapobieganiu torturom oraz nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu albo karaniu (1987 r.),
3. Konwencję ramową o ochronie mniejszości narodowych (1995 r.),
4. Konwencję o prawach człowieka i biomedycynie wraz z protokołami dodatkowymi (1997 r.),
5. Konwencję w sprawie działań przeciwko handlowi ludźmi (2005 r.),
6. Konwencję o ochronie dzieci przed seksualnym wykorzystywaniem i niegodziwym traktowaniem w celach seksualnych (2007 r.),
7. Konwencję w sprawie zapobiegania i zwalczania przemocy wobec kobiet i przemocy domowej (2011 r.).
Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności
Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności została podpisana w Rzymie 4 listopada 1950 r. przez dwanaście ówczesnych państw członkowskich Rady Europy. Weszła w życie po uzyskaniu wymaganej liczby ratyfikacji 8 września 1953 r. Obecnie stronami Konwencji jest 47 państw europejskich. W stosunku do Polski Konwencja weszła w życie 19 stycznia 1993 r., natomiast od 1 maja 1993 r. Polska uznaje jurysdykcję Europejskiego Trybunału Praw Człowieka do przyjmowania skarg indywidualnych.
Konwencja jest umową międzynarodową, co oznacza, że jej ratyfikacja przez państwo rodzi prawno-międzynarodowy obowiązek przestrzegania jej postanowień. Celem twórców Konwencji było stworzenie zbiorowego systemu ochrony praw człowieka w oparciu o prawa zawarte w Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka, przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych w 1948 r.
Konwencja zapewnia unikalny europejski porządek prawny w sferze ochrony praw jednostki i wzmacniania demokracji. Katalog podstawowych praw i wolności, zawarty w pierwotnym tekście Konwencji był stopniowo uzupełniany i rozszerzany w kolejnych Protokołach dodatkowych nr 1, 4, 6, 7, 12 i 13 Konwencji. Polska jest stroną Protokołów nr 1, 4, 6, 7 oraz 13 (uzupełniających zakres praw i wolności chronionych Konwencją), a także Protokołów nr 11 oraz 14 (reformujących system skargowy).
Na straży przestrzegania praw i wolności zagwarantowanych w Konwencji i jej protokołach stoi Europejski Trybunał Praw Człowieka. Nad wykonaniem zobowiązań wynikających dla państw z wyroków Trybunału czuwa Komitet Ministrów Rady Europy.
Prawa CZŁOWIEKA W OBWE
Polska należy do grona 57 państw - członków Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE) - regionalnego systemu międzynarodowej ochrony praw człowieka. Do 1 stycznia 1995 r. OBWE funkcjonowała jako Konferencja Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (KBWE) - forum dialogu oraz negocjacji pomiędzy Wschodem i Zachodem, opierające się na zasadzie spotkań i konferencji, w ramach których poszerzano zakres zobowiązań oraz dokonywano przeglądu ich implementacji.
Celem OBWE jest umacnianie bezpieczeństwa i współpracy na obszarze działania w trzech wymiarach bezpieczeństwa:
1. polityczno – wojskowym;
2. gospodarczo – ekologicznym;
3. ludzkim.
Termin wymiar ludzki (ang. „ human dimension ”) pojawił się po raz pierwszy w Dokumencie Końcowym, przyjętym na konferencji przeglądowej KBWE w Wiedniu w 1989 r., w którym został zdefiniowany jako „ zobowiązania (…) dotyczące poszanowania wszystkich praw człowieka i podstawowych wolności, kontaktów międzyludzkich i innych zagadnień humanitarnych ”. Zgodnie z koncepcją wszechstronnego bezpieczeństwa KBWE/OBWE wiąże utrzymanie pokoju oraz stabilizacji w regionie z przestrzeganiem przez wszystkie państwa praw człowieka i podstawowych wolności.
Katalog rzeczowy praw człowieka w systemie KBWE/OBWE wzbogacano sukcesywnie podczas konferencji przeglądowych.
Pierwszym dokumentem, w którym zostały zawarte liczne zasady ze sfery praw człowieka był Akt Końcowy KBWE, przyjęty 1 sierpnia 1975 r., ustanawiający także mechanizm spotkań przeglądowych (ang. „ follow – up ”), w toku których przedstawiciele państw KBWE mieli dyskutować postęp w realizacji zobowiązań, a także możliwości rozwoju współpracy między nimi.
Dokument Końcowy wiedeńskiej konferencji przeglądowej KBWE z 1989 r. można uznać za przełomowy w dziedzinie praw człowieka, z uwagi na decyzję o kolejnych spotkaniach wymiaru ludzkiego, zapisy dotyczące konkretnych praw człowieka, takich jak: wolność wyznania, wolność informacji oraz ustanowienie mechanizmu wymiaru ludzkiego KBWE, który miał umożliwić dyplomatyczną kontrolę przestrzegania przyjętych zobowiązań. Procedura ta została uzupełniona o misje ekspertów oraz misje sprawozdawców podczas konferencji w Moskwie w 1991 r.
Dokument kopenhaski z 1990 r. w znacznym stopniu rozszerzał katalog rzeczowy praw człowieka, między innymi o: prawo zgromadzeń, stowarzyszania się, prawo do własności, prawa dziecka, wolność od tortur, prawa robotników – migrantów, a także prawa osób należących do mniejszości narodowych.
Instrumenty implementacyjne standardów praw człowieka wypracowanych w ramach OBWE można podzielić na ogólne - struktura polityczna OBWE oraz wyspecjalizowane - ograniczone wyłącznie do wymiaru ludzkiego. Do tych ostatnich należą:
1. konferencje przeglądowe poświęcone realizacji przyjętych zobowiązań;
2. Urząd Wysokiego Komisarza do spraw Mniejszości Narodowych, którego zadaniem jest wykrywanie napięć na tle narodowościowym, które mogłyby przerodzić się w konflikt międzypaństwowy;
3. misje OBWE ustanawiane dla różnych krajów w ramach: „ preventive diplomacy”, „conflict prevention”, „crisis management ”;
4. Przedstawiciel OBWE ds. Wolności Mediów, który zajmuje się kontrolą przestrzegania standardów międzynarodowych w zakresie wolności środków masowego przekazu;
5. Biuro Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka (ang. „Office for Democratic Institutions and Human Rights” - ODIHR), którego siedziba mieści się w Warszawie, z uwagi na fakt, iż pierwsze wolne wybory w bloku komunistycznym miały miejsce w Polsce. Biuro zajmuje się promowaniem praw człowieka, demokracji i rządów prawa, koordynuje obserwacje wyborów, zapewnia szkolenia, a także organizuje doroczne Spotkania Przeglądowe (ang. „ Human Dimension Implementation Meeting ” - HDIM).
Ochrona praw człowieka w ramach OBWE nie opiera się na podstawie prawnomiędzynarodowej, lecz na zobowiązaniach o charakterze politycznym.
Mechanizmy OBWE
Начало формы
Конец формы
Начало формы
Конец формы
Mechanizm wiedeński
1. Rząd może domagać się odpowiedzi od innego rządu na przedstawione mu pytania, „zażalenia” związane z prawami człowieka; pisemna odpowiedź powinna zostać przedstawiona w ciągu 10 dni.
2. Z inicjatywy jednego rządu może dojść do spotkania z przedstawicielami innego rządu (który musi wyrazić na to zgodę); celem spotkania jest rozpatrzenie i znalezienie rozwiązań w konkretnych przypadkach naruszeń w dziedzinie praw człowieka; spotkanie powinno mieć miejsce w ciągu 1 tygodnia od daty wystosowania prośby o spotkanie.
3. Rząd zainteresowany konkretnym przypadkiem czy sytuacją może poinformować kanałami dyplomatycznymi inne rządy o przebiegu swoich rozmów z przedstawicielami państwa, w których niepokojąca sytuacja miała miejsce.
4. Rząd może przedstawić informację o powodach swojego zaniepokojenia oraz o przebiegu dwustronnych rozmów na wszystkich forach i spotkaniach OBWE, m. in. na Stałej Radzie OBWE.
Mechanizm moskiewski
1. Wysłanie misji ekspertów (za zgodą państwa, do którego miałaby się udać), której celem miałoby być ułatwienie rozwiązania konkretnego problemu z zakresu praw człowieka.
2. Wysłanie misji sprawozdawców (bez zgody państwa zainteresowanego) z zadaniem ustalenia faktów dotyczących danych problemów praw człowieka i sformułowaniem sugestii ich rozwiązania; w tym przypadku potrzebna jest inicjatywa 6 państw uczestniczących.
3. W przypadku szczególnie poważnych naruszeń praw człowieka możliwe jest uruchomienie misji sprawozdawczej, bez zgody państwa, którego to dotyczy (włącznie z pominięciem wcześniejszych stadiów mechanizmu); potrzebna jest wtedy inicjatywa 10 państw.
Organy decyzyjne oraz struktury i instytucje OBWE
Начало формы
Конец формы
Начало формы
Конец формы
Organy decyzyjne:
Szczyt OBWE
Strategiczne priorytety OBWE określane są podczas spotkań na szczeblu głów państw i szefów rządów. Ostatnie takie spotkanie (szczyt) odbyło się w stolicy Kazachstanu Astanie w dniach 1-2 grudnia 2010 r. W jego trakcie przyjęta została Rocznicowa Deklaracja Polityczna z Astany.
Rada Ministerialna
Organem decyzyjnym OBWE jest Rada Ministerialna (spotkanie ministrów spraw zagranicznych) zwoływana raz w roku w latach, gdy nie odbywa się szczyt. Rada Ministerialna zajmuje się sprawami o długofalowym i kluczowym znaczeniu oraz podejmuje decyzje wytyczające kierunki działań OBWE. Decyduje także o tym, które państwa uczestniczące będą kierowały pracami OBWE w kolejnych latach.
Struktury i instytucje:
Przewodniczący OBWE
Przewodniczący jest wybierany na okres roku. Funkcję tę pełni każdorazowo szef dyplomacji danego państwa (w 2013 r. jest to minister spraw zagranicznych Ukrainy - Leonid Kożara). Urzędujący przewodniczący jest wspomagany przez swojego poprzednika i następcę – razem tworzą tzw. trójkę OBWE), a także przez „osobistych przedstawicieli”, którym przewodniczący udziela odpowiedniego mandatu w określonych sprawach. W 2014 r. przewodnictwo obejmie Szwajcaria, a w 2015 r. Serbia.
Stała Rada
Stała Rada odpowiada za bieżącą działalność OBWE. Tworzą ją ambasadorowie państw uczestniczących akredytowani w Wiedniu. Jej pracami kieruje ambasador kraju sprawującego przewodnictwo Organizacji w danym roku. Rada spotyka się raz w tygodniu w wiedeńskim Hofburgu, prowadzi regularne, rozległe konsultacje oraz podejmuje decyzje we wszystkich kwestiach, dotyczących działalności OBWE. W razie potrzeby może być również zwołana ad hoc.
Forum Współpracy w dziedzinie Bezpieczeństwa
Organ autonomiczny OBWE, niepodporządkowany Stałej Radzie. W ramach cotygodniowych spotkań Forum (Forum for Security Co-operation - FCS) prowadzone są negocjacje i konsultacje na temat polityczno-militarnych środków, mających na celu wzmocnienie bezpieczeństwa, zaufania i stabilności w Europie.
Sekretarz Generalny OBWE
Powołuje go Rada Ministerialna na trzyletnią kadencję. Do jego obowiązków należy administracyjne zarządzanie strukturami i operacjami Organizacji. Sekretarzem Generalnym jest obecnie Włoch, ambasador Lamberto Zannier.
Biuro Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka (ODIHR)
Główna instytucja OBWE ds. wymiaru ludzkiego. Ma siedzibę w Warszawie. Zajmuje się promowaniem praw człowieka, demokracji i rządów prawa. Organizuje doroczne dwutygodniowe Spotkanie Przeglądowe Wymiaru Ludzkiego (Human Dimension Implementation Meeting - HDIM) w Warszawie oraz seminaria eksperckie. Zapewnia ekspertyzy i szkolenia dotyczące zagadnień konstytucyjnych i prawnych. Organizuje z ramienia OBWE obserwację wyborów w państwach uczestniczących (wypracowało szereg standardów w zakresie metodologii obserwacji wyborów). W ostatnich latach działalność ODIHR rozszerzyła się znacząco na zagadnienia dot. zwalczania nietolerancji i dyskryminacji, walki z handlem ludźmi. Obecnym dyrektorem Biura jest J. Lenarcic, który swoją kadencję rozpoczął w czerwcu 2008.
Wysoki Komisarz do spraw Mniejszości Narodowych (HCNM)
Wysoki Komisarz zajmuje się monitorowaniem sytuacji w państwach Organizacji i wczesnym ostrzeganiem o pojawiających się zagrożeniach o podłożu narodowościowym dla stabilności na obszarze OBWE. Jego biuro znajduje się w Hadze. Mandat Komisarza obejmuje tzw. cichą dyplomację (silent diplomacy), tj. działania niepubliczne zmierzające do redukcji napięć, w tym prawo do mediacji między stronami sporu/konfliktu. Od lipca 2007 r. funkcję Wysokiego Komisarza sprawuje Norweg Knut Vollebaek.
Przedstawiciel OBWE ds. Wolności Mediów
Zajmuje się sprawami związanymi z przestrzeganiem standardów międzynarodowych w zakresie wolności środków masowego przekazu w państwach OBWE. W okresowych sprawozdaniach przedstawianych Stałej Radzie OBWE zwraca uwagę na niepokojące zjawiska w poszczególnych państwach. Zwraca się również bezpośrednio do władz danego państwa z prośbą o wyjaśnienie konkretnej sytuacji (np. nadużywanie przez władze państwowe przepisów o zniesławieniu, wprowadzanie zmian w ustawodawstwie dotyczącym mediów, niezgodnych ze standardami demokratycznymi).
Obecnie funkcję Przedstawiciela OBWE ds. Wolności Mediów pełni pani Dunja Mijatovic z Bośni i Hercegowiny.
Forum Ekonomiczne i Środowiska
Problematyka gospodarcza i ochrony środowiska stanowi integralną część agendy OBWE. Forum Ekonomiczne (od 1990) ma dawać polityczny impuls do dialogu w sprawach ekonomicznych i ochrony środowiska. Forum organizowane jest co roku i poprzedza je 3 spotkania przygotowawcze. W 1997 r. utworzono stanowisko Koordynatora OBWE ds. Ekonomicznych i Ochrony Środowiska, co miało również służyć zwróceniu większej uwagi na wagę tej problematyki oraz na sposoby identyfikacji zagrożeń dla bezpieczeństwa globalnego wynikających z problemów ekonomicznych, społecznych i ochrony środowiska. Forum Ekonomiczne jest miejscem dialogu, gdzie formułowane są założenia polityki OBWE w zakresie wymiaru ekonomicznego oraz uzgadniane są działania i projekty, które mogą być realizowane przez OBWE samodzielnie lub we współpracy z innymi organizacjami. Tematyka Forum Ekonomicznego w ostatnich latach dotyczyła m.in.: zwalczania korupcji, wprowadzania zasad dobrego rządzenia, bezpieczeństwa energetycznego, zjawiska handlu ludźmi, narkotykami i bronią, migracji, transportu, zagadnień ekologicznych (degradacja gruntów i skażenia gleby) i ich wpływu na szeroko pojęte bezpieczeństwo.
Funkcję Koordynatora do końca 2012 r. pełnił Serb Goran Svilanovic. Jego następca to Halil Yiğitgüden z Turcji.
Zgromadzenie Parlamentarne OBWE
Powstało w 1992 r. uzupełniając płaszczyznę dialogu pomiędzy państwami o wymiar parlamentarny. Członkami Zgromadzenia są parlamentarzyści z państw uczestniczących, wyznaczeni przez swoje parlamenty narodowe do stałych delegacji do ZP OBWE. Zadania Zgromadzenia to m.in.: ocena realizacji celów OBWE, debata nad sprawami podnoszonymi w czasie spotkań Rady Ministerialnej oraz w czasie szczytów szefów państw i rządów, rozwijanie i wspieranie mechanizmów służących zapobieganiu i rozwiązywaniu konfliktów. Jedną z istotnych form działania ZP OBWE jest udział jej członków w międzynarodowych misjach obserwacji wyborów (współpracuje w tym zakresie z Biurem Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka).
Sekretariat OBWE
Sekretariat OBWE z siedzibą w Wiedniu jest kierowany przez Sekretarza Generalnego, którego zadaniem jest koordynowanie pracy instytucji organizacji.
W skład sekretariatu wchodzą m.in.:
· Wydział ds. Walki z Terroryzmem
· Centrum Zapobiegania Konfliktom (Conflict Prevention Centre - CPC)
· Biuro Specjalnego Przedstawiciela OBWE ds. zwalczania handlu ludźmi
· Wydział ds. Policji
· Wydział ds. zagrożeń ponadnarodowych
Protokoły ważne
Nr. 11
Ochrona praw człowieka i podstawowych wolności "Restrukturyzacja mechanizmów kontroli ustanowionych przez Konwencję"
(Strasburg, 11 maja 1994)
ETS N 155
Członkowie Rady Europy, sygnatariusze niniejszego Protokołu do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 roku (zwanej dalej "konwencją"),
Biorąc pod uwagę to konieczne i pilne wdrożenie restrukturyzacji mechanizm kontroli ustanowiony przez Konwencję, w celu utrzymania i zwiększenia skuteczności ochrony zapewnianej przez Konwencję Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, w szczególności w odniesieniu do rosnącej liczby skarg i rozwijającej się członkostwa w Radzie personelu Europe
Zważywszy zatem do zmiany niektórych postanowień Konwencji, tak, że w szczególności w celu zastąpienia istniejącego Komisję Europejską i Europejski Trybunał Praw Człowieka do nowego stałego sądu,
Zważywszy Rozdzielczość N 1 przyjętej przez Konferencję Praw Człowieka ministrów europejskich państw, które odbyło się w Wiedniu w dniach 19 - 20 marca 1985,
uwzględniając zalecenie N 1194 (1992) przyjętej przez Zgromadzenie Parlamentarne Rady Europy, 6 października 1992 roku,
Rozważając decyzję szefów państw i rządów - w imieniu Rady Europy w sprawie reformy mechanizmu kontroli w ramach Konwencji zawartych w Deklaracji Wiedeńskiej z dnia 9 października 1993 roku.
Nr. 12
do Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności
(Rzym, 04 listopada 2000)
ETS N 177
Członkowie Rady Europy, sygnatariusze niniejszego protokołu,
Mając na uwadze podstawową zasadę, zgodnie z którą wszyscy ludzie są równi wobec prawa i prawo do jednakowej ochrony prawnej;
Zdeterminowany, by podjąć dalsze kroki w celu zapewnienia równości wszystkich osób poprzez zbiorowej egzekucji ogólnego zakazu dyskryminacji na podstawie Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, podpisanej w Rzymie w dniu 4 listopada 1950 roku (zwanej dalej "konwencją");
Potwierdzając, że zasada niedyskryminacji nie powstrzymuje Państw Stron od podejmowania środków w celu zapewnienia pełnej i rzeczywistej równości, pod warunkiem, że istnieją obiektywne i racjonalne uzasadnienie dla tych środków,
uzgodniły, co następuje:
Artykuł 1
Ogólny zakaz dyskryminacji
1. korzystanie z jakiegokolwiek prawa ustanowionego przez prawo powinno być zapewnione bez dyskryminacji ze względu na płeć, rasę, kolor skóry, język, religię, przekonania polityczne i inne, pochodzenie narodowe lub społeczne, przynależność do mniejszości narodowej, majątek, urodzenia lub jakiegokolwiek innego stanu.
2. Nikt nie może być dyskryminowany przez jakąkolwiek władze publiczną z przyczyn określonych w ustępie 1 niniejszego artykułu.
Artykuł 2