XXXII Lectio tricesima secunda




 

 

A1       Alexander puer nōbilissimōs Macedonum vituperat   Aliquandō mercātor quīdam1 equum pulcherrimum ad Philippum, rēgem Mace­donum, addūxit. Equus, quem mercātor addūxerat, rēgī placuit. Tum ūnus ē Philippī amīcīs, quī in campum convēnerant, iussū rēgis equum cōnscendēbat. Statim equus eum in arēnam dēiēcit. Iam multī aliī virī nōbilēs, quī equum cōnscendere temptāverant, dēiectī erant, cum Alexander, Philippī fīlius, quī ea omnia spectāverat, clāmāvit: „Stultī et inūtilēs iī sunt, quī equum tam pulchrum domāre nōn possunt!“ Tum pater: „Num tū puer“, inquit, „tē virīs nōbilissimīs sapientiōrem esse putās?“ Alexander ā patre ita vituperātus equum suā manū domāre cōnstituit. Cautē2 equō appropinquāvit eumque ad sōlem vertit, quod equum suā umbrā terrērī intellēxerat. Paulō post Alexander equum, cuius animus plācātus erat, cōnscendere et in equō sedēns3 per campum equitāre potuit. Philippus, quī anteā maximā curā affectus erat, nē fīlius caderet et vulnerārētur, tum magnō gaudiō commōtus amīcō, quī prope stābat, „Num tū“, inquit, „puerum victōrem fore putāvistī?“ Amīcus respondit: „Equidem timōre maximō affectus eram, nē Alexander in arēnam dēicerētur“. Pater pretium ingēns, quod mercātor postulāverat, solvit et equum puerō, quod sē et sapientem et fortem praebuerat, dōnō dedit.4   1 quīdam: некий 2 cautē (adv.): осторожно 3 sedēns: сидя 4 dōnō dare: дарить (букв.: «давать в дар»)  
A2       Quandō tē quiētī dabis,1 Alexander?   Paulō post Alexander, quod Philippus ab inimīcīs necātus erat, rēx factus est. Tum philosophus quīdam,2 quem rēx invītāverat, collo­quium cum eō habuit, dē quō haec ferē3 trādita sunt: Philosophus: „Quae, rēx, cōnsilia tua sunt?“ Alexander: „Maxima cōnsilia mihi in animō sunt. Ego cōpiās Macedo­num in Graeciam dūcam omnēsque Graeciae urbēs mihi pārēre cōgam“. Philosophus: „Bene. Sī Athēnās cēterāsque urbēs superāveris, quid deinde agēs?“ Alexander: „Cum prīmum Graeciam superāverō, urbēs Graecās in Asiā sitās dominātiōne rēgis Persārum līberābō“. Philosophus: „Quid, sī Macedonēs eās quoque urbēs līberāverint?“ Alexander: „Sī eae quoque urbes līberātae erunt, in Phoenīcam iter faciam, ut cīvitātēs in eō lītore sitae nāvēs mihi aedificent“. Philosophus: „Sī eās quoque urbēs cēperis et nāvēs tibi cōnfectae erunt, quid deinde faciēs, ō rēx?“ Alexander: „Tum terrā marīque in Aegyptum impetum faciam“. Philosophus: „Sī Aegyptum tibi pārēre coēgeris, quid deinde?“ Alexander: „Ubī prīmum Aegyptum superāverō, ūsque ad fīnēs Asiae prōcēdam, ut rēgem Persārum dē regnō expellam: tandem nēmō potentior erit mē“. Philosophus: „Sī rēx rēgum factus eris, quae tibi deinde in animō erunt?“ Alexander: „Tum dēmum mē quiēti dabō1 et fēlix erō“. Philosophus: „Quā dē causā, ō rēx omnium sapientissime, nōn nunc tē quiētī dās,1 ut fēlīx sis? Quid tē impedit?“   1 sē quiētī dare: предаваться покою 2 quīdam: некий 3 haec ferē: примерно следующее  
С Найди в разделах А1 и А2 придаточные предложения, действие которых а) одновременно b) предшествует действию главного предложения.  
D1   Распредели глагольные формы по столбцам:  
perfectum plusquamperfectum futurum II

 

trādidistis; trādideritis; addūxerāmus; solverō; cōnfēcerint; solūtus erat; cōnfēcerant; cōnfectae erant; impedīverint; impedītus sum; tetenderō; crēdidistis; crēditum est; relīqueras; effēcī; ēvāserint; cōnvēnērunt; cōnvēnerint; oportuit; optāverat; abundāvit; cōnsumpserat; cultus erat; coniūnxit; dērīsit; impositum erit.

 

D2 Определи формы: dederam; deam; dabam; expellam; respondēbam; respondeam; quam; tangēbam; responderam; prōderam; quamquam; prōfueram; moveam; movēbam; tam; poenam; pūniam; pūnīveram; pūniēbam; nostram; mōnstrābam; cognōveram; mēnsam; nam.  
D3 Найди формы futurum II. prōderimus; praefuerimus; potuerō; fēcerint; aderis; fēcērunt; fēcerant; addideris; nūntiāverint; poterō; obfuerō; ēvāserō; aderō; addiderō; sēderō; sedēbō.
Е         Alexander oraculum solvit   Alexander Asiam invaserat copiasque Persarum primo impetu pepulerat. Dum iter per Asiam facit, Gordium, in oppidum et arcem antiquam, venit. Ibi in templo Iovis currus sacer antiquitus1 collocatus erat, cuius iugum2 multis nodis3 adstrictum erat.4 Quem Alexander spectare cupivit. Sacerdotes regi de oraculo narraverunt, quod de eo curru olim datum erat: „Is, qui eos nodos3 solverit, dominus universae Asiae erit“. Multi iam nodos3 solvere temptaverant, nemo id perfecerat. Multitudo incolarum, qui Alexandrum multis cum comitibus venturum audiverant, in templum contendit, ut regem nodos3 solventem5 spectaret. Multi dicebant: „Si Alexander in eo opere defecerit, virum clarissimum et potentissimum valde deridebimus“. Alexander, qui frustra nodos3 manu solvere temptaverat, tandem iratus exclamavit: „Nihil interest inter gladium et manum!“ – et gladio eos discussit.6 Statim sacerdotes eum dominum Asiae fore clamaverunt eumque honoribus divinis affecerunt.   1 antīquitus (adv.): издревле 2 iugum, ī n.: ярмо, перекладина на дышле 3 nodus, ī m.: узел 4 adstringō, nxi, ctum, ere: привязывать 5 solventem: переведи «за развязыванием» 6 discutiō, ssi, ssum, ere: рассекать  
F* 1. Поскольку Александр слышал об оракуле, он решил развязать узлы (nodus). 2. Жрецы сказали: «Если ты исполнишь (solvere) оракул, то будешь самым могущественным царем». 3. Хотя уже многие не справились с этим трудом, Александр, тем не менее, вошел в храм Юпитера. 4. Жители сказали: «Если Александр развяжет узлы, македонцы будут хозяевами Азии». 5. Жрецы стали оказывать Александру божественные почести, после того как он рассек узлы с помощью своего меча.  
S     Александр Великий. После Пелопоннесской войны (431–404 гг. до н. э.), великого противостояния двух самых могущественных городов-государств Греции – Афин и Спарты, независимые греческие полисы стали терять свое значение; начался подъем воинственного крестьянского народа македонцев на севере Греции. Царю Филиппу II удалось хитростью и силой подчинить греческие города. В 336 г. до н. э. Филипп был убит. Его сын Александр, обладавший честолюбием и большими политическими планами, стал царем в двадцатилетнем возрасте. Его целью было завоевание огромной Персидской империи, господство над Ближним Востоком и всей восточной частью земного круга, «Азией».   Александр Великий. Фрагмент мозаики из Помпей, изображающей битву Александра Великого против Дария III, последнего царя персов, при Иссе   По сравнению с войском персов, составлявшим, согласно античным источникам, миллион человек, силы Александра – 35000 солдат – были невелики. Александру, однако, удалось удивительное победное шествие: в нескольких сражениях он разбил войска персидского царя. Александр покорил Малую Азию, Сирию и Египет, после чего продвинулся дальше на восток – в Месопотамию и Персию (современные Ирак и Иран), а затем в восточные персидские провинции (современные Афганистан и Пакистан). Остановился он только на границе Индии. Александр стал властителем Персидской державы; его солдаты, прошедшие маршем из Македонии 18000 километров, совершили невероятное. Александра сопровождали географы и ученые. Накапливались знания о дальних странах, расширялась торговля на суше и на море. Александр хотел, чтобы в его империи мирно сосуществовали греки и азиаты («варвары», как их называли греки). Он основал множество новых городов, в которые перебрались многие жители страдающей от перенаселения Греции. Не менее шестидесяти таких городов носили название «Александрия». Александрия Египетская в устье Нила и сегодня является одним из крупнейших городов на берегах Средиземного моря. Александр умер в возрасте всего лишь тридцати трех лет. Равного себе преемника он не оставил; его империя после долгой борьбы распалась на отдельные государства.


Поделиться:




Поиск по сайту

©2015-2024 poisk-ru.ru
Все права принадлежать их авторам. Данный сайт не претендует на авторства, а предоставляет бесплатное использование.
Дата создания страницы: 2022-10-12 Нарушение авторских прав и Нарушение персональных данных


Поиск по сайту: