– Мине кемгә саныйсың, синең белән базардагы шикелле сатулашып торырга? Үзеңә кара. Хәзер сержантны чакырам да китәбез, меңең жәл булса.
– Юк, юк. Мин риза, мөмкинме хәзер алып киләм?
-Бар! Кара аны, иң озак дигәндә дә 20 минут шунда көтәбез дә, килеп җитмәсәң үзеңә үпкәлә аннары. Бөтен авыл халкы каршында кулларыңа богау кидереп, алып китәбез. Ә төрмәгә бер эләксәң, аннан исән-сау әйләнеп кайтасыңмы, юкмы - анысы бер Алла кулында.
V1
Әлеге вакыйгалар халык теленә үтеп кермәсә дә, җавапсыз “мәхәббәт”енә бушка гына мең сум чыгарып салуына Ренатның йөрәге бик нык әрнеде. Бу хәлләрдән соң завуч, Нәсихларга үзенең эзен бөтенләйгә суытты. Әмма җае чыгып, Галя турында сүз кузгалганда, аның гайбәтен хатын-кызлардан ким чәйнәми торган булды ул.
Аеруча терлекчелек комплексын төзүчеләр хакында, аларның авыл хатын-кызларына оятсыз тәкъдимнәр ясаулары турында гарьләнеп гәп корганда, Галя телгә алынмыйча калмый иде. Мытыр Ренатына исә, утка май сипкән кебек, бу темага сүз башлап җибәрү генә кирәк, хезмәт укытучысы Ислам Кыямов шунда ук эләктереп тә ала:
– Хәзерге авыл егетләре уҗым бозаулары белән бер. Кызларын кочакларыннан тартып алып китсәләр дә, авызларын гына ачып калырлар, билләһи. Әрмәнстанга барып, аларның бездә кыланганнары шикелле кыланып күрсәт әле, печеп җибәрерләр!
– Дөрес кенә, артык азыналар ул шабашниклар, – дип сүзгә кушылды физика укытучысы Дамир Фәизов, – менә бу китапны дәрес вакытында, бар нәрсәләрен онытып карап утырган вакытларында, укучылардан алдым. Ә аларга укып торырга шабашниклар биргәннәр. Күрәсезме Кавказ “кунаклары” авыл хатын-кызларын нинди позицияләрдә генә әвәләтмиләр икән.
– Әнә Нәсихка күрсәтегез, өйрәнсен, – дип төрттерде завуч.
Дамир, Нәсихка “Кама-Сутра” китабын биреп, башланган сүзен дәвам итте:
– Ю-ук инде, безнең хәзерге мужиклардан. Элек Кавказдан килеп түгел, берәр чит ир-ат авыл клубында күренүгә, Мөдәрис абый сыптырып өстәл астына тәгәрәтеп кертер иде.
– Эхе-е, – дип тагын да җанланыбрак элеп ала хезмәт укытучысы, – я булмаса Фәргать абыйны ал. Район сабантуйларында безнең авыл кызларына ятлар сүз генә катсын, бетте инде анда. Учларына төкергәләп тә алса, аңардан миһербанлык көтмә – теге ни әйткәндәй, дуңгызларын ишә. Аеруча урыслар белән чуашлар ялгыш кына бәрелеп китсәләр, я күзенә карасалар, кисәтеп тә тормыйча алып очыра. Бу әрмәннәрне авыл урамы буйлап, күкрәкләрен киердереп йөреткән булырлар идеме икән алар? Тулай торакларыннан башларын да чыгармаслар иде, валлаһи!
– Ерак барасы түгел, үзебезнең Фәрит мәктәптә укып йөргән вакытларында ук, гаскәр оештырып, уйнап йөрегән чакларында, чит-ятларга беркемгә хут бирмәде. Бүгенге шабашниклар аның кулына эләккән булсалар, ул аларны бик азындырып тормас иде, – диде Ислам Дамирның сүзләрен куәтләп, – әнә энесе Фәнис тә аңарга охшап үсеп килә. Абыйсы шикелле татар өчен җан атар малай. Әрмәннәрдән татар хатын-кызларына кул суздырмаячак инде ул!
Нәсихның сүзгә катнашмыйча гына бик бирелеп “Кама Сутра”ны битләп торуын күргәч, завуч котыртуы буенча Фәизов:
– Китап бик ошап киткән ахыры сиңа, Галечкаң белән ятканда файдаланмакчы буласыңдыр инде, – дип төрттерде.
– Шулай итмичә дә булмас, мөгаен, – дип Нәсих сүзне уенга борса да, ул хатынына “Кама Сутра”да күрсәтелгән рәвештә шаярып алырга тәкъдим иткән иде, тегесе күтәрелеп бәрелде:
– И-и-и, бетле гөдеш, әрмәннәрчә кыланмакчы була монысы да тагын. Ят тик кенә, я тибеп төшерермен үзеңне!
Шуның ише “вак-төяк” аңлашылмаучылыкларны санамаганда, аларның тормышлары бик көйле барды. Нәсих, хатынының сүзеннән чыкмагач, гаилә тыныч яшәде. Гомумән, авылның иң иркен, иң бай яшәүче гаиләләренең берсенә әйләнделәр алар. Эшләр шулай бер уңайга киткәндә, җае да аяк астыннан чыгып куя икән бит. Нәсихлар, һич көтмәгән җирдән, зур байлыкка тап булдылар.
Бервакыт Нәсих, мәктәптән утын хисабына бушлай бирелгән агачлардан мунча бурасы бурарга, балта остасы Галине чакырды. Эшләрен бетереп, нык кына сыйланган чакта Нәсих сүзне, Гали хатыны Саниянең, революциягә кадәр бик күренекле Зыятдин байлар нәселенең бер тармагы – Җәләлетдин бай оныгы булуы турында кузгалтып җибәрде.
– Хатыныңның бабасы ул алтыннарны мөгаен берәр җиргә күмеп куйгандыр әле, – дигән фаразны алга сөрде Нәсих.
– Син шундый хәлгә ышанасыңмы Нәсих абый? Гали кулын селтәп көлеп җибәрде, бөтенесе әкият, Җәләлетдин бай белән сөргендә бергә булган күрше авылның Садыйк абзый моннан ун еллар элек үк безгә Саниянең бабасы васыяте буенча диеп бер фалнама сөйләгән иде. Имеш, оныгының мәктәптә җыештыручы гына булып эшләгәнгә, бик авыр тормышта яшәвен ишетеп, зираттагы каен төбенә күмеп калдырган алтыннарын алып, файдаланырга кушкан.
– Кайсы каен төбендә икәнен әйткәнме соң? – Нәсих мизгеле белән айнып китеп, хатынына серле генә карап куйды. Галя үзе дә зур диккатъ белән Галинең теленнән тагын нинди тылсымлы сүзләр чыгар икән дигән кыяфәттә тын да алмыйча тыңларга кереште.
– Әйтеп ни файда, мин анда зираттагы барлык карт каен төбен актарып чыктым, алтын түгел бакыр акча да очрамады.
ул аланга килеп керү белән үк Нәсихның артыннан килеп кочаклап алды:
– Әнекәй генәм, чыбыкка абынып, егылып китәм дип торам, тотынып калырга синең кебек киң җилкәле ирләр булганда нинди рәхәт икән бит, – дип сөйләнеп, Сәкинә Нәсихның күкрәген сыйпап торды.
Ниһаять Нәсих та ирсез яшәүче хатынның ни теләгәненә төшенеп җитте һәм алар дөньяларын онытып, сөешкә бирелделәр. Артык мавыгып китүдән “га шыйклар”, эңгер төшүен дә сизми калдылар. Сәкинәнең ашыгыр җире булмаса да, Нәсих бик кабаланды, шуның нәтиҗәсендә урман аланыннан чыкканда машинасы агачка ышкылып китте. Галясына ничекләр итеп җавап бирәсен күз алдына китерергә куркынып калудан, аның зиһене таралды. Сәкинәнең нәрсә сөйләгәнен дә ишетмичә барып, коллегасын үпкәләтте дә бугай әле.
Нәсих, Сәкинәне төшергәннән соң турыдан-туры өенә кайтмыйча, әүвәле киңәш сорар өчен тагын Зиннәт абзаларына юл тотты.
– Сезгә шул бәдрәфтә утырыр өчен генә арт кирәк, акыллы киңәшне алалар да оныталар аннары, – дип мыгырданды Зиннәт карт туганының моң-зарын тыңлый биреп,- теге юлы, шәлләрне югалтканда минем киңәшләрне тоттыңмы соң?
– Тотмыйча, синең киңәшең генә коткарып калды да, рәхмәт инде.
– Бак, имеш рәхмәт инде. Рәхмәтне кесәгә дә салып булмый, аның белән тамак та туймый.
– Аңладым зур абый, бу юлы исән-сау котылсам, бүләксез калдырмамын, киңәшеңнән генә ташлама.
– Йортыгызда сыер җенесе бармы сезнең?
– Бар инде, ник булмасын?
– Булса болай ит син, – Зиннәт карт, хәйләле генә елмаеп, туганын тәмам тәкатен корытканчы карап торды. Тик Нәсих кыбырсый башлагач кына, һәрва -кыттагыча акыллы киңәшен җиткерде:
– Галия чәчбиең сыер саварга чыгар алдыннан дөньяны туздырып кыч кырынган бул, таяк белән үк димим, чыбык белән йомшак кына суккалап: “Машинаны харәп иткән!” – дип йорт буенча сыерыңны каулап йөре. Шуннан гайре киңәш бирәлмим мин сиңа.
-Булды гына бу. Моннан әйбәтрәк киңәш була да алмый. Баш та бар инде үзеңдә зур абый, рәхмәтләр генә яусын. Хәйлә барып чыкса миннән күчтәнәч.
V
Нәсих өенә бернинди күңелсезлек булмагандай, күтәренке күңел белән кайтып керде. Хушбуй исе килүне машинада Сәкинә утырып кайтуга бәйләп аңлатты. Ә иртән, Зиннәт агасы өйрәткән кәмитне куярга кереште:
– Кара инде бу сыер тәресен, -Нәсих Галя чыкканны күреп, тагын да катырак җикеренә төште. Көтүгә куганда файдалана торган юкә каерысы белән гаепсез сыерларына шап та шоп, суккалаган булды, -тәгәрәп бетмәгере, кара инде нишләткән машинаны! Әллә үгезләр шикелле кызыл төсне яратмыйлармы икәнни соң бу мәхлүкләр?
– Нәрсә булган инде тагын? – Галя зәңгәр тавышлар чыгарып, иреннән битәр чәрелдәде, ни кыланып шулай дөнья куптарып акырасың? Янгын чыкмагандыр әле аның кадәр?!
– Янгыннан кире, әнә мөгезләре белән машинаны нишләткән, паразит. Син дә шунда төнгегә абзар ишегенең боргычын борып куймагансың!
– Телеңә салынып торма, үзеңнең кулың җитмәгәнне минем өскә актарырга тырышып маташма сана! Кайдадыр быраматта йөреп, өйгә иң соңыннан син килеп кердең түгелме соң, кара идең!
– Кара идең, кара идең, монда нәрсәне генә, кемне генә карап бетерергәдер, – дип авыз эченнән мыгырданган булды Нәсих, арттырып җибәрүеннән шикләнә калып. Аннары абзар капкаларын ачкалап-япкалап алды, өстеннән бикли торган боргычның кадагына чүкеч белән суккалаган булды. Ә хатыны өйгә кереп киткәч, зур җәнҗалдан коткарган сыерларының аркасыннан сыйпап, тагарагына ике кәнди өстәмә көрпә салды, -ачуланма инде Йолдыз, кыйнамыйча гына булмады бит. Юкә кайрысы гына, очына ат кылы тагып, каештан биш катлап үргән көтүче чыбыркысы түгел. Менә ул сыртыңа төшсә, үпкәләр идең, билгеле.
Ю-у-ук, юкә кайрысы гына дип әйтерлек түгел икән шул. Нәсих аны үз сыртында ныклап татыгач сизде. Вакыт-вакыт Сәкинә белән мавыга биреп, җае чыкканда ул башка итәкләрне дә кире какмый торган “Дәртле чыпчык”ка әйләнеп китте. Аңа Зиннәт агасы шулай эндәшә торган булды. Ә “Дәртле чыпчык”ка әверелүенә һәм сыртына юкә кайрысы төшүенә һаман шул машинасы сәбәпче булды аның.
Ярыслаудан кунакка кайткан яшьлек мәхәббәте – армиягә киткәнче күз атып йөргән Фатыйма, тимер юл станциясенә илтеп куюын сорагач, Нәсих берсүзсез ризалашты...
Фатыйма юл буена иреннән бәхете булмавына зарланып барды:
– Өйгә бер тиен акча алып кайтмыйча хәмер чөмереп кенә калмый, шешәдәш хатыннары янында куна-төнә ята. Шуның өстенә кул күтәрергә дә тартынмый, оятсыз.
– Әйдә, үчен алабыз, – дип куйды Нәсих кинәт кенә машинасын туктатып.
– Ә ничек моннан торып анардан үч алып була?
– Хәзер эшлибез аны, – Нәсих машинасын мөмкин кадәр читкәрәк алып куйды да, -син иреңә, мин хатыныма хыянәт итәбез,- дип Фатыйманы кулларына күтәреп, якындагы салам кибәненә алып барды...
Алар озак кына яшьлек хәтирәләрен яңартып яттылар. Нәсих, яшьлегендә яшерен генә Фатыймага гашыйк булып йөрүен җиткерде:
– Ә син бүгенге алкашың - Сәфәреңә мөкиббән киткән идең, минем җан атып йөрүемне күрергә дә теләмәдең.
– И-и-и Нәсих, мәхәббәтнең күзе сукыр була бит инде аның.
– Я, ничек соң, Сәфәреңә торырлыкмы мин?
– Торырлык кынамы соң, киресенчә, ул синең кисеп ташлаган тырнагыңа да тормый!
Шулай дөньяларын онытып ятканда кинәт: “Оятсызлар, көпә-көндез нишләп яталар бит!” – дип каршыларында Нәсихларга йортлары ачакмай торган Мәдинә пәйда булды. Әле ярый билдән түбән гүзәллекләрен ачык калдырып булса да, Фатыйма күлмәк итәге белән битен каплап, урысча гына: “Боже упаси! Боже упаси!” – дип кабатлый бирде. Шунлыктан Мәдинә аны танымады да:
– Без инде әллә кайчан, Рагиб абыйның бензовозында үтеп киткәндә үк, машинаң шунда басып тора иде. Нефтебазадан бензин төяп чыкканнан соң кибетләрдә йөреп күпме вакыт үтте. Инде кире кайтканда да машина һаман шунда торгач, берәр хәл булгандыр дип уйладык. Ә ул монда марҗа хатыны белән ни кыланып ята оятсыз. Кайтып җитүгә Галияңә әйтәм!
– Теләсәң кемгә әйт. Синең торма телеңә мин хуҗа түгел. Тик шуны бел, Галия гайбәтче хатыннарны тыңламый, шуңа күрә үзеңне капкадан да кертмәскә мөмкин.
Күрше хатыны каршында шулай әтәчләнгән булса да, Нәсих эченнән ут йотып торды. Фатыйманы тимер юл станциясенә илтеп төшергәч, ул юл буенча ничек җавап бирергә уйланып, баш ватып кайтты. Тик фантазиясен ничек кенә җигеп карамасын, хатыны гафу итәрлек план кора алмады. Ахыр чиге оят булса да, тагын Зиннәт абзасы янына кереп карарга ниятләде ул. Шул максаттан юл уңаенда күчтәнәчләр сатып алды.
– Галияң чит хатыннар өстендә тоттымы соң үзеңне? Эх-хе-хе, – Зиннәт карт, Нәсихны үртәгәндәй, хихылдап көлеп җибәрде,- и-их, дәртле чыпчык, дәртле чыпчык, Нәгимә апа малае Нәсих шулай чит хатыннар карап йөри дисәләр һич ышынмас идем.
– Ярар ла инде. Өстендә үк булмаса да, Җилбәзәк Мәдинәсе чит хатын янында күрде шул үземне.
– Мәдинә генә Галияң үк түгел, бик борчылма әле, баш ярылып күз чыкмаган. Анда ул хатынның йөри торган ире бар иде дип әйт. Зур нәчәлник булгач, ят күзләргә күрсәтмәс өчен пәрдә ролен үтәдем диген. Иң мөһиме, сине хатының җинаять өстендә тотмаган бит. Тоткан очракта да әле гаебеңне танымаска кирәк.
– Минем аждаһа таныттырма-асс! – дип сузды Нәсих өметсез кыяфәттә, – менә хәзер ничек кайтып керүемне күз алдыма да китерә алмыйм. Гестапо белән бер бит ул, аз гына ялгыш сүз дә ычкындырырга ярамый, шунда ук ялганыңны тота.
– Алай бик курыксаң, син монда гына кунып кал, аннары таң белән үк кайтып, печәнлегеңә мен дә, исереп йоклаганга сабышып ят. Ул терлекләр янына чыккач, юри хырылдаган бул. Аракы исе килсен өчен бер йотым гына кабарга да туры килер инде, билгеле. Әгәр дә печәнлеккә үк менсә, җаен табып, үзен шунда бөкләп сала алсаң, бөтеннәй эретеп җибәрүең дә ихтимал.
-Табарсың аның җаен, бер дуамалланып китсә. Хәзер аның күзенә күренергә дә ярамый, -Нәсихның бу вакытта әллә нигә дә өенә кайтасы килмәгәнлектән, Зиннәт абзаларында гына кунып калырга рәхәтләнеп риза булды. Таң белән үк чыгып киткәндә исә, зур абыйсы аңа бер рюмка аракы эчертте. Машинасын Нәсих Зиннәт абзалары турында калдырып торырга булды...
Менә өй ишеге шыгырдап ачылды һәм гадәттәгечә нәрсәгәдер зарланыпмы, кемнедер орышыпмы, Галясы йортка чыкты. Ул ирен тиргәп мыгырдана икән:
– Кайда гына йөреп каладыр, ата мәчедәй, кайтып кына керсен, күзенә бернинди хатын-кыз күренми торган ясыйм мин аның!
Нәсих тавыш чыгарып хырылдау түгел, тын алырга куркып ятты. Берара хатыны тынычланып калды, шуннан файдаланып, Нәсих та кыюланып китте, Галя ишетерлек ыңгырашкан тавыш чыгарып, борылып яткан булды.
– Ах дуңгыз, дуңгыз, печәнлеккә менеп йоклар дәрәҗәгә җитеп азган икән инде бу хәзер. Ярар, күрмәгәнеңне күрерсең! – дип Нәсихның гаепсезгә сыер кыйнаганда кулланган юкә кайрысын тотып, Галя пәченлеккә менеп җитте һәм ире аңышып өлгергәнче, шушы каеры белән яра да башлады үзен, -нинди рус хатыннары белән кибән төпләрендә аунап ятасың, ә-ә-ә?!
Нәсих әле һаман да йоклаганга сабыша биреп, бер яктан икенче якка әйләнеп ятты. Аннары Галясының улый-улый кыйнаудан туктарга җыенмавын сизеп, аның кулыннан юкә кайрысын тартып алды да әллә кая, бакчага очырды. Мондый борылышны һич көтмәсә дә, хатын тынычланып калмады:
– Әле син шулаймы? – дип иренең изүләреннән эләктереп селеккәләмәкче булган иде, ниһаять Нәсих та башка чара табалмаганны аңлап, Галяны бөкләп салды һәм аның ай-ваена карамастан киемнәрен йолыккалап чишендерергә кереште.
– Ни кыланасың тиле, – дигән булды ул Нәсихның әллә кайларга үтә башлаган кулларына зур каршылык күрсәтмичә генә, – бөтен каймагын кибән төбендә аунаган хатында калдырып кайткансың инде, газиз хатыныңа катыгы да калмагандыр анда!
– Каймагы да, катыгы да үз урынында. Бер нинди дә хатын белән кибән төбендә аунамадым, әкият сөйләп торма, -Нәсих хатынының барлык шик-шөбһәләрен таратыр өчен аны бик озак иркәләп ятты, -синдәй шәп хатынны тагын кемнәр белән алыштырыйм?
– Төче телләнмә, яме. Мәдинә үз күзләре белән күргән ничек ятканыгызны!
– Күреп бетермәгән шул менә. Ул хатын белән аунаучы ир кибәннең икенче башына барып поскан иде. Ә мин ул безгә кирәкле нәчәльник кеше булгач, аңа ширмә ролен үтәдем.
– Нинди начальник инде ул тагын, шулай посып йөри торган?
– Ә кибән төбендә аунаган хатынның ире тагын да зуррак нәчәльник булганда, посмый кая барасың? Ярар, күп белмә, анда синең эшең юк, – дип Нәсих аждаһа хатынының авызын тәки җиңел генә ябып куйды.
– Кара аны, бер генә хыянәт итүеңне сизим, кәҗә тәкәсе урынына печтерәм үзеңне, – Галя көтмәгәндә иренең нечкә җиреннән кысып алды да печәнлектән төшеп китте. Нәсих авыртуга түзә алмыйча акырып җибәрде, шактый вакыт җайга килә алмыйча бөгәрләнеп ятты.
Иреннән тугрылык таләп итсә дә Галя үзе, туры килгәндә, файдалы һәм бай клиенттан валюта фахишәседәй баш тартмый торган булды. Авылга терлекчелек комплексы төзергә килгән кавказлылар бригадиры Геворг белән, акчасын кызганмагач, иркенләп типтереп алды ул...
Беренче тапкыр алар кибеттә очраштылар. Шәһәр хатыннарыдай затлы киенгән, күркәм буй-сынлы Галяны китбеттә күреп бик ошаткач, бригадир аның артыннан озата бармыйча түзә алмады. Әмма Геворг ничек кенә тәмле телләнсә дә Галя аның комплементларыннан тиз генә эреп китәргә ашыкмады, фәкать:
– Минеке булсаң, алтынга күмәр идем үзеңне, – дигәч кенә балкып елмайды ул.
– Мине күмәрлек алтын тавыгыз булса, әллә кайлардан монда килеп эшләп йөрмәс идегез әле.
– Килешәм, алтын тавы булмаса да, балдак яки алканы гына рәхәтләнеп бүләк итә алам. Кайда күрешәбез, – дип һөҗүмгә күчте Геворг.
– Өйгә килерсез, кайда булсын тагын. 16-17 яшьлек кызлар кебек сезнең белән качып-посып, теләсә кайда очрашып йөри алмыйм бит инде мин.
Беренче кат алтын алка бүләк итеп, икенче юлы буш килгәч, Галя бригадирга шунда ук бусаганы күрсәтте:
– Мин ирләр күрергә тилмереп ятучы хатын түгел, нәрсә алтын тавы эреп тә беттемени?
– Алтын булмаса акча бар, – Геворг Галяга 15 сум акча сузды, – без кызлар белән шул бәядән килешәбез.
-Алай булгач, шул бәядән килешкән кызларыгыз янына гына барыгыз инде. Беләсегез килсә, минем хәрби комиссариатта эшләүче бер таныш хатын бар. Менә ул биш сум түләтмичә, газиз иренә дә кочагын җәеп ятмый. Әллә сез үзегезне ниндидер бер чибәр принц дип уйлап, минем башымны югалтырлык гашыйк булуыма өметләндегезме? А-ха-ха! -Галя кычкырып көлеп, ишекне яба башлаган иде, бригадир тагын ун сум өстәде һәм бүтән вакытта шуннан кимен тәкъдим итәргә базмады.
Галясының кавказлылар белән аралашуы турында Нәсихка төрттереп караганнар иде дә, тик ул гына аңлапмы-аңламыйчамы, хатыны әйтмешли, “көнче-гайбәтчеләр” сүзенә зур игътибар бирмәде. Кавказлылардан тыш авылның байтак кына башка ирләре дә Галя узып киткәндә, аның артыннан азгын күзләре белән озатып калалар иде. Аеруча күптән түгел генә мәктәптә завуч булып эшли башлаган Мытыр Ренаты, инде үзенең совхоз белән җитәкчелек иткән чагында ук Галяга кызыгып йөргәнлегенә, аның йөрәгенә ачкыч табар өчен ничек кенә ярарга тырышмады.
Бик татлы күренгән хатынга якынаю максатында, ул хәтта Нәсих белән әшнәлек урнаштырып алды. Шуңа таянып, юк кына сылтау белән дә Нәсихларга керә торган булды. Ә ире күрмәгәндә-ишетмәгәндә ул Галяга ачыктан-ачык тәкъдимнәр ясарга да тартынмады. Тик Галя гына аның саранлык сыйфатын яхшы белгәнгә күрә, үзенә бик якынайтмады. Мытыр Ренатының Галяга булган “мәхәббәте” шуның тикле гөрләп кабынды ки, ул башын югалтып, бик аздан гына төрмәгә эләгүдән котылып калды...
Гадәттә Нәсихлар ял көненә каршы мунча ягып керә торганнар иде. Мунчадан соң Галя ялан өстенә халат кына ябынып керә дә, диванга кырын ятып, телевизор карый. Шундый көннәрнең берсендә, Мытыр Ренаты Галяның халат ярыгыннан ялан тәнен шәйләп алды. Әлеге ләззәтле күренештән, соң дәрәҗәгә җитеп дәрте кузгалган завуч, өстәл артында мәлҗерәбрәк утырган Нәсихны, кабымлыкка кыярдан да яхшысы юк дип, кыяр артыннан чыгарды. Исәбе шул арада Галяның шәрә тәннәрен сыйпап карап, күрешергә сөйләшү иде. Әмма Галяны мактый-мактый аның катына барып җитә алмады, ире, алдан җыеп кереп верандага куелган чиләктән зур гына ике кыяр сайлап алып кереп өлгерде.
– Нәрсә инде болар Нәсих? – дип кыярларны янга тибәрде Ренат, болар бит орлыкка гына калдырырлык булып үсеп картайган, каты кыярлар. Түтәлдән кечерәк кыярлар өзеп кер син, анда да кәкерерәкләрен сайла, алар кетердәп кенә тора торган тәмле булалар.
Нәсих яңадан чыгып, кечкенә, кәкере кыярлар эзләп табарга өлгерә алмады, хатынының чәрелдәп кычкырган тавышына атылып өйгә керде. Ә анда мич янында Мытыр Ренаты канаган башын тотып: “Үтерде аждаһа, үтерде”, – дип авыз эченнән генә мытырдап басып тора, Галя исә, дулкынланган хәлдә телефоннан кем беләндер сөйләшә иде, Нәсихка аның: “Тизрәк килеп җитегез, Илдус Шамилович!”, – дигән сүзләре генә ишетелеп калды.
Нәсих эшнең нәрсәдә булуына төшенгәнче, 6-7 чакырым гына ераклыкта урнашкан район үзәгеннән, тиз арада килеп өлгергән эчке эшләр бүлеге башлыгы, шоферын – озын буйлы милиция сержантын ияртеп, өйгә дә кереп җитте: